Ik ben christen, en nu?

Een christen is zeker een volgeling van Jezus, maar daar houdt het niet op. Een christen mag ook leven in de vrijheid die Jezus hem gegeven heeft. Jezus heeft ons, door zijn offer, bevrijd van het juk der wet.

Ik proef in jouw betoog een zekere verslagenheid, omdat het zo moeilijk is precies te leven als Jezus. Wanneer je dat in gebed voor God brengt, blijft bidden om vervulling met heilige Geest, dan hoef je daarin niet te blijven steken. Dan mag je weten dat waar het jou niet lukt, God het van je overneemt.

Leef met de constante vraag: Wat zou Jezus doen? probeer daar naar te leven, maar leef daarbij altijd uit genade. Daar kunnen wij (helaas) nog niet zonder. Juist als je elke keer weer toegeeft dat je niet zonder Jezus kunt, mag je je zijn volgeling noemen. Dit komt niet alleen tot uiting in het perfect leven als christen, maar ook in het erkennen van je afhankelijkheid van God.

Nr_6 schreef: Jezus heeft ons, door zijn offer, bevrijd van het juk der wet.

Paulus beschrijft in Romeinen op een heel mooie manier wat de bevrijding van het juk van de wet voor ons betekent. Bevrijding van het juk van de wet betekent namelijk niet bevrijding van de geboden van de wet, die blijven wel degelijk gelden. Lees hiervoor maar eens Romeinen 6 en 7.

Nr_6 schreef: Ik proef in jouw betoog een zekere verslagenheid, omdat het zo moeilijk is precies te leven als Jezus.

Die verslagenheid heerst er zeker met grote regelmaat in mijn leven, hoewel ik dat niet tot onderwerp van dit topic wil maken. Kort daarover: ik ben blij dat ik mij verslagen weet door de zonde, dat maakt afhankelijk. Ik wil zometeen (plastisch en daarmee redelijk oneerbiedig gezien) niet voor God verschijnen met de evangelische smile op mijn gezicht (het is niet de bedoeling mensen hiermee te schoppen), in de trant van dat ik toch wel gered ben. Ik wil eerlijk voor Hem komen met mijn gebreken en zonden, om dan gered te worden door mijn Advocaat.

Nr_6 schreef: Leef met de constante vraag: Wat zou Jezus doen? probeer daar naar te leven...

En dat wil ik dus juist wel tot onderwerp van dit topic maken. Welke moeilijkheden ervaren wij daarmee in ons leven? In onze studie, in ons verenigingsleven? De discussies zijn inmiddels bekend, maar laten we elkaar vooral helpen! Dus: herken je de moeilijkheden? Hoe ga je daarmee om? Naast bidden is er natuurlijk ook werken. En natuurlijk helpt Gods Geest je, maar daarmee gaat het nog niet van een leien dakje en we weten allemaal hoe zwaar de verantwoordelijkheid voor onze eigen keuzes zijn. Hoe draag je die verantwoordelijkheid?

ik heb bewust gezegd dat Jezus ons heeft bevrijd van het juk van de wet, niet van de wet zelf. Natuurlijk geeft God nog steeds richtlijnen over het te leven leven.

Je bent verantwoordelijk voor je keuzes, maar tegelijk afhankelijk van God. Hoe geef ik daar vorm aan? Door alle dingen die mij bezighouden, in gebed voor God te brengen. Niet alleen wat me bezighoudt, maar ook wat ik voel, wat ik denk. Een hele mooie tekst (niet voor niets onze trouwtekst) in dit verband vind ik dit stuk uit filipenzen 4:

4 Verheug u altijd in de Heer. Nog eens: verheug u! 5 Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn. De Heer is nabij. 6 Wees niet bezorgd, maar laat al uw wensen bij God bekend worden door te bidden en te smeken en door een dankgebed te zeggen. 7 En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw hart en uw gedachten bewaren in Christus Jezus. 8 Tenslotte, broeders en zusters, blijf aandacht besteden aan al wat waar en edel is, rechtvaardig en rein, beminnelijk en aantrekkelijk, aan al wat deugd heet en lof verdient. 9 En breng in praktijk wat u geleerd en overgeleverd is, en wat u van mij hebt gehoord en gezien. Dan zal de God van vrede met u zijn.

Het gaat mij dus niet om een stuk 'verbondsautomatisme', maar om het leven uit een levende relatie met God. Je moet jezelf elke keer weer eerlijk de vraag stellen, wat denk ik dat God wil. Als je er zelf niet uitkomt, kan je het met anderen erover hebben. Maar dan moet je wel open staan voor leiding van God in je leven.

Wat daarbij kan helpen is ook kijken naar wat je daadwerkelijk krijgt. Wat God allemaal geeft, ook in beslissingen die je in het verleden moest nemen. Ik kan op vele plekken God's leiding in mijn leven aanwijzen, dat geeft ook vertrouwen naar de toekomst toe!

Ik herken het probleem wel een beetje van Jan Maarten. Zelf worstel ik ook dagelijks met de invulling van mijn christen-zijn. Nee, dat zeg ik verkeerd, ik worstel meer met mijn zwakke ik, mijn oude mens.
Want, helaas, die blijft gewoon nog wel aanwezig, al doe je de nieuwe mens aan. Volmaaktheid halen we hier gewoon niet.

Waar ik misschien nog wel veel meer mee worstel is met alle ellende in de wereld. Ik loop nu stage bij de Gezinsvoogdij, dat houdt in dat ik elke dag geconfronteerd wordt met ouders die hun kinderen mishandelen, misbruiken, emotioneel of lichamelijk verwaarlozen en tieners die op hun veertiende/zestiende bewust zwanger worden zodat ze hopen dat ze kunnen samenwonen, in de protistutie zitten, jongens die hun moeder mishandelen, broertjes en zusjes die elkaar hetzelfde aandoen, criminele jongeren, enz. De gebrokenheid van de wereld is zo groot, en ik kan er even niet meer mee uit de voeten, waarom laat God zoveel ellende toe? En waarom mag ik vanuit mijn stage ze niet eens van God vertellen, wat heeft het leven dan voor hen te bieden? Het maakt mij opstandig, boos, intens verdrietig.

Tja, hoe ik hiermee omga? Veel praten met mensen om mij heen, mijn vragen met hen delen, zonden opbiechten aan elkaar (pfff vreselijk moeilijk, maar echt goed om zo samen met vrienden naar God te gaan!), samen zoeken naar antwoorden, maar nog meer zoeken naar overgave. Hoe kan ik mij overgeven aan God, alle vragen, onbegrip en problemen bij Hem neerleggen? Hoe kan ik mijn zondige ik voor Zijn voeten neerleggen, en kracht vinden om te blijven vechten, en steeds meer te leven naar Zijn wil?

Wat ik ondertussen geleerd heb, is dat Gods alles in Zijn handen heeft, of ik nou zelf probeer controle te houden over alles of niet. En inderdaad mijn leven leidt, in alles. Hij begrijpt mijn worstelingen, ziet mijn verdriet, mijn oprechtheid. Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik in dit leven elke keer weer op mijn bek ga, maar het maakt niet dat God minder van mij gaat houden. Ook niet dat Hij meer van mij gaat houden als ik beter mijn best doet. Zijn Liefde is ondoorgrondelijk, en meer dan genoeg, meer heb ik niet nodig, en minder geeft Hij niet, want Hij heeft immers al Zijn liefde gegeven in Jezus?! En dan val ik neer, op mijn knieeen, verdrietig om het feit dat Hij voor mij aan het kruis hing en ik Hem zo vaak weer de rug toekeerde... Maar een volgeling van Christus blijf ik wel, zo waren ook de discipelen met al hun fouten Zijn volgelingen!

Ik wil zometeen (plastisch en daarmee redelijk oneerbiedig gezien) niet voor God verschijnen met de evangelische smile op mijn gezicht (het is niet de bedoeling mensen hiermee te schoppen), in de trant van dat ik toch wel gered ben. Ik wil eerlijk voor Hem komen met mijn gebreken en zonden, om dan gered te worden door mijn Advocaat.

Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat je met een evangelische smile voor God verschijnen zal... vanuit de bijbel leren we dat je alleen al als je een engel ziet, die maar een klein beetje van de hemelse heerlijkheid uitstralen, vrezend op je knieeen valt... laat staan wanneer je in je onvolmaaktheid voor God verschijnt!!

Ik heb uw hulp nodig... Schoorvoetend moet ik dat toegeven. En wel met het volgende: ik ben nu inmiddels 21.5 jaar lid van de vrijgemaakte kerk en (naar mijn mening) ongeveer 3 jaar christen. Maar nu? Hoe leef ik als christen? Als ik naar mijzelf kijk, naar de dingen die ik in mijn ogen en (de bijbel lezend) ook in Gods ogen verkeerd doe, kan ik mij dan nog een christen noemen? Is een christen niet een volgeling van Jezus? Ben ik dat dan ook? En dan vooral in mijn gedrag?

Vriend Klei schreef: Ik wil je wijzen op de prachtige vrijgemaakte verbondsgedachte. Je hoort sinds je geboorte bij Gods verbond en je bent dus 22,5 jaar christen.

Daar geloof ik niet zo in, Ewout, maar het is niet de bedoeling hier een theologische dogmatische discussie te voeren.

Bedankt voor jullie reactie. Jullie hebben allemaal verschrikkelijk gelijk. We kunnen het niet, worden dagelijks met onze onmacht geconfronteerd en hebben Jezus verschrikkelijk hard nodig. En ja, Inge, helemaal gelijk, die ellende is verschrikkelijk, de nood heel hoog in deze wereld.

Eigenlijk was dat niet het doel van dit topic. Hoewel zeer nuttig en uiteraard heel belangrijk wilde ik toch meer de practische kant op. En voorbeeldje, voor (bijna) alle deelnemers wekelijkse realiteit: de soos. Hoe gedraag je je ten aanzien van drank e.d.? Sinds kort heb ik, zowel op medische als op christelijke gronden, mijn drankgebruik enigszins aan banden gelegd. Waar ik vroeger niet veel problemen had met meer dan matig drankgebruik, denk ik daar nu iets anders over. Dat is een bewuste keuze. Toch weet ik dat het heel moeilijk is om daaraan te blijven vasthouden. Gisteren kwam mij min of meer per ongeluk een hulpmiddel ter hand. Aangezien ik net terug was van Alpha-cursus en ik mijn fiets thuis nog moest ophalen, heb ik gelijk maar een gospel-cd en een discman meegenomen. Onderweg op de fiets realiseerde ik mij dat dit een fantastisch middel is om goed na te denken over wat je gaat doen. En aan het eind van de avond; hoe zou ik reageren als ik mij realiseerde wat ik in mijn zak had?

Misschien is het voor mij wel een idee om een zakbijbeltje in mijn jaszak te hebben, die voel je dan regelmatig en dat confronteert je met de keuzes die je moet maken.

Ik vind het heel goed dat je zo serieus met je geloofsleven bezig bent maar las je alleen naar de praktische dingen kijkt en je hier mee bezig houdt dan verlies je de troost die een - in dit geval heel mooi - dogma kan hebben. Juist de verbondbelofte maakt van God een persoonlijke God die om je geeft en aan je denkt. Levensheiliging is onmogelijk zonder deze zekerheid. Dan bestaat er het gevaar wettisch en veroordelend te zijn. Geloof je in Gods verbond dan gaat alles vanzelf. Het is niet zelf kiezen maar gekozen worden. Het vrijgemaakte geloof heeft ook haar postieve existentiele kanten.

He Rossatron, je wil het dus praktisch hebben.

Je geeft zelf al het voorbeeld van gematigd drankgebruik. Is inderdaad een goede. Het gaat erom dat je zorgvuldig met je lichaam omgaat. Dat kan je op heel veel dingen toepassen. Om maar eens een bekend voorbeeld te noemen: Is roken zorgvuldig met je lichaam omgaan?

Het lastige is dat je overal vooraf wel een standpunt over in kan nemen, maar als het zich voordoet kan het heel wat lastiger zijn. Als ik bijvoorbeeld twee biertjes op heb, vind ik het lastiger om geen derde te nemen, dan wanneer ik nuchter ben en denk twee is genoeg.

Ook al je in een groep aan het kletsen bent, zeg je al snel iets over iemand, terwijl je je vantevoren kan voornemen alleen mét mensen te praten.

Het lastige is dus je voornemens ten uitvoer te brengen. Hiervoor kan een praktische hulp handig zijn (denk aan wwjd armbandjes, zakbijbel etc) maar dat is natuurlijk geen garantie.

Ik denk echt dat wanneer je je leven dicht bij God brengt, door gebed en lezen in de bijbel, dat je dan sneller geneigd bent het goede te doen. Maar ja, een kant en klare oplossing is dat dus niet.

Ewout: tuurlijk heb je gelijk dat ik niet voor God kies, maar God voor mij kiest. Alleen dat gedoe met die verbondsbelofte in de vrijgemaakte kerk is wat mij betreft enigszins dubieus. Maar goed, daar kunnen we altijd nog een discussie over houden en volgens mij staat er op het forum ook nog ergens een discussie over de doop waarin ook wel het een en ander van mij staat.

Steven: Wat een rotstreek om het voorbeeld van het roken te gebruiken! ;). Maar gelijk heb je. En ja, het telkens weer in de fout gaan is een herkenbaar punt. Het is heel makkelijk om bijvoorbeeld over mensen op afstand te oordelen in plaats van met iemand te gaan praten. Ik vind het vaak ook heel moeilijk om mensen die een andere mening als mij hebben over bepaalde zaken als broeders en zusters te zien en zo ook met ze om te gaan.

Herkennen jullie ook de moeite van het naar God toe gaan in gebed als je jezelf heel schuldig voelt ten opzichte van God?

Allereerst even dit: ik heb zelf jaren gerookt en ben niet gestopt omdat ik het niet vond kunnen dat een christen rookt, maar omdat ik baalde van mijn rookverslaving en omdat ik ging sporten. Nu vind ik wel dat een christen eigenlijk niet kan roken, maar ja ik heb nu makkelijk praten.... :wink:

Ik kan me voorstellen dat lastig kan zijn om naar God te gaan, als je je heel schuldig voelt. Het is op zich niet slecht dat je je schuldig voelt, dat weet dat je verkeerd bezig bent, dat je Gods toorn kan voelen... Maar het wordt heel moeilijk als je dan Gods genade niet genoeg waardeert of voelt. Het is een geweldig wonder dat God keer op keer vergeeft, als jij berouw hebt en gaat 'biechten'

Ik ervaar vooral een grote opluchting als ik tegenover God mijn hart uitstort. Helemaal als je weet dat je weer met een schone lei mag beginnen en dat God's heilige geest jou dan weer wil helpen.

Hier ligt denk ik ook een taak voor christenen onderling. Je kan het vaak niet alleen. Stoppen met roken lukt vaak ook pas als je iemand hebt die je stimuleert.

in de hoop iets toe te voegen aan de discussie, citeer ik een lapje tekst van drs. A.L. Th. de Bruijne. Het komt uit zijn schooldagtoespraak die te vinden is op www.tukampen.nl

Je eerste aandacht ligt bij de komst van het koninkrijk, de groei van de gemeente, de dienst aan de samenleving. En je staat zo in het leven dat je meeneemt wat je kunt gebruiken voor dat doel en tegelijk voorlopig kunt laten liggen wat je daarvan afleidt. Je staat niet in de wereld als realist die nuchter afgaat op de feiten. Maar ook niet als idealist die illusies najaagt. Want je kent de krachten van het nieuwe leven en weet tegelijk dat ze werkzaam worden langs de weg van het kruis. Het kruis leert je ook afstand nemen van de zonde die om je heen gewoon is. Zou op dat punt Petrus’ toespitsing vandaag niet nog actueel zijn? Hoeveel christenen voelen vandaag niet de zuigkracht van afgoden: leven voor jezelf en je eigen ontplooiing, opgaan in de subculturen van sport en amusement, wekelijks druk met je spullen, je vakanties en je ontspanning, op zoek naar gelukservaringen? Voor hoeveel jongeren zou onmatigheid in de omgang met drank en genot, en een twijfelachtige stijl van feesten en uitgaan niet blokkeren dat Christus hun hart verovert? Hoeveel christenen vandaag verliezen het niet van het permanente bombardement van seks via de media en wennen aan een losse seksuele omgang, zodat de identiteit in Christus onder druk komt? We zijn terecht bang voor gemoraliseer. Maar dat moet niet betekenen dat we zulke punten verdoezelen. Het waren al in het Nieuwe testament de kernpunten om als christen afstand te houden tot je omgeving: afgoderij, seksualiteit buiten Gods kaders, en onmatigheid. Alleen met die afstand kun je echt dichtbij komen.

Rossatron schreef: Ewout: tuurlijk heb je gelijk dat ik niet voor God kies, maar God voor mij kiest. Alleen dat gedoe met die verbondsbelofte in de vrijgemaakte kerk is wat mij betreft enigszins dubieus. Maar goed, daar kunnen we altijd nog een discussie over houden en volgens mij staat er op het forum ook nog ergens een discussie over de doop waarin ook wel het een en ander van mij staat.

We hadden afgelopen zondag avondmaal, en de preek daarbij ging over het radicaal breken met je persoonlijke afgoden. En de avond daarvoor hadden we Godmode (jeugdkerk) en het praatje van Henk Stoorvogel ging ook daarover. Dat je dat wat tussen jouw en God instaat weg moet halen, dat je je schuld moet belijden, want daarmee maak je weer ruimte voor God in je leven. Krijgt Hij niet alleen het stukje 'zondag', maar alles. Als twee mensen van elkaar houden, hebben ze er alles voor over om de ander gelukkig te maken, zo heeft God ook alles voor ons over gehad, het meest kostbare wat Hij had... zouden wij dan zo liefdeloos zijn om te zeggen: "alstUblieft God, hier heeft U een klein stukje van mijn leven, en wees er maar blij mee, want het kost mij al genoeg moeite om dit stukje aan U te geven"? Nee, dan wil je toch zeker het kostbaarste geven wat je hebt, je hele leven aan Hem geven en door Hem laten gebruiken!!!

Hij vertelde een verhaal over een vrouw die een kankergezwel in haar wang had. En tijdens de operatie werd er per ongeluk een zenuw doorgesneden. Toen de arts bij haar kwam, hing de helft van haar mond scheef. En ze vroeg of het altijd zo zou blijven, en de arts antwoorde dat dat inderdaad zo was. Toen boog haar man zich over haar heen en zei: "Het geeft niet liefje, ik vind het eigenlijk wel lief staan zo" en hij boog zich voorover en kuste haar op de mond. En zijn mond vormde zich naar haar lippen, helemaal, naar haar vervorming. En zo buigt Jezus naar ons toe. Wij zeggen: "God, wilt U mij helemaal?? Maar moet U kijken, ik ben zo vervormd, zo niet volmaakt!" Jezus buigt zich voorover, en zegt tegen ons "Het geeft niet, ik hou van je zoals je bent" en Hij bied je een kus aan... een kus waarbij Zijn mond vervormt naar wie jij bent, naar jou zonden, jouw onvolmaaktheden... de vraag is of je die kus wilt aannemen. Dat was ongeveer de strekking van zijn toespraak.

En dat is moeilijk. Zoals het moeilijk te accepteren zal zijn voor die vrouw dat haar man echt van haar houdt in hoe ze is, en hij haar niet afwijst om haar verlamde mond, maar juist zijn lippen aanpast aan die van haar, vinden wij het moeilijk om de liefde van God te aanvaarden met onze onvolmaaktheden. Toch geeft God die, zo genadig is Hij!! Durf je met die wetenschap naar Hem toe te gaan, en Zijn liefde (Zijn kus) aan te nemen? Dat vraagt om overgave van heel je leven, maar wat krijg je daar veel voor terug!!

Ewout: pff, dat komt nogal fel op mij over. Ik bedoel niet te zeggen dat ik de leer over de verbondsbelofte, zoals die in de vrijgemaakte kerk wordt geleerd, niet aanneem omdat die theologisch of dogmatisch is, maar om andere redenen. En als ik daarover hier ga uitwijden, loop ik het risico om het doel van mijn topic kwijt te raken. Dus vandaar. Je hebt 100 % gelijk als je zegt dat geloven niet alleen praktijk is, maar ook veel theorie. Tuurlijk is het zo dat Jezus voor ons gestorven is en dat wij vergeving mogen ontvangen van Hem en dat de Heilige Geest ons helpt om voor Hem te leven. Tuurlijk zijn ook een heleboel andere dogma's van belang. Maar tegen welke keuzes loop jij nou concreet in je leven aan en welke beslissingen neem je daarin en waarom? Dat was de bedoeling van mijn vraag.

Inge: We hebben het er al even over gehad, maar werkelijk een mooie voorstelling. Dit is nou duidelijk een theoretisch antwoord, maar wel zinvol. Toch ook hier de vraag: welke keuzes moet jij concreet maken in je leven? Waarin kun jij jezelf nou echt als Kind van God laten zien (afgezien van het feit dat we onvolmaakt zijn)?

Waarom kun je een verbondsbelofte niet beleven?

Het is toch fijn om te weten dat God er altijd voor je is!

Al zijn wij ontrouw. God blijft bij ons. We kunnen te allen tijde naar God terugkeren na een periode met veel vragen en weinig geloofsactiviteit. Er staat niets meer tussen God en ons, omdat Christus voor onze overtredingen betaald heeft.

Waarom zijn we zo vervreemd voor elkaar? Waarom kunnen we zo vaak gewoon niet omgaan met gelovige broeders en zusters die niet precies zo denken, voelen en praten als wij doen?

Eigenlijk is het heel opvallend: we kijken heel veel naar de ander: zien de tekorten in van alles wat los en vast in het gedrag van de ander, maar ook in de prediking, ook in de leer van de kerk en ook alles wat met de kerk te maken heeft. De ander….

Waarom? Misschien om het maar niet over ons eigen leven te hebben?

Er schort nog veel te veel aan mijn persoonlijke geloof. Ik zou me soms moeten schamen hoewel ik druk bezig met van alles en nog wat omdat ik een bepaalde verantwoordelijkheid op me heb genomen. Doe ik dit tot Gods eer?
Of die ik het gewoon omdat het van mij verwacht wordt?
Hoe kun je waken voor de macht van de sleur en de gewoonte?

Het is zo, dat je wel weet dat je te allen tijde leeft tot Gods eer. Het besef van dit weten ontbreekt alleen zo vaak. Geloofsbesef en verbondservaring kun je niet afdwingen.
Waarom is dit geloofsbesef alleen sterk als ik actief met Gods woord bezig ben?
Als ik praat over het geloof tijdens Sonrise. In gesprekken met medechristenen.
Tijdens gebed en bijbelstudie.

Als ik met andere dingen bezig ben vergeet ik God zo vaak. Kan dit ook anders?

Rossatron schreef: Ewout: pff, dat komt nogal fel op mij over. Ik bedoel niet te zeggen dat ik de leer over de verbondsbelofte, zoals die in de vrijgemaakte kerk wordt geleerd, niet aanneem omdat die theologisch of dogmatisch is, maar om andere redenen. En als ik daarover hier ga uitwijden, loop ik het risico om het doel van mijn topic kwijt te raken. Dus vandaar. Je hebt 100 % gelijk als je zegt dat geloven niet alleen praktijk is, maar ook veel theorie. Tuurlijk is het zo dat Jezus voor ons gestorven is en dat wij vergeving mogen ontvangen van Hem en dat de Heilige Geest ons helpt om voor Hem te leven. Tuurlijk zijn ook een heleboel andere dogma's van belang. Maar tegen welke keuzes loop jij nou concreet in je leven aan en welke beslissingen neem je daarin en waarom? Dat was de bedoeling van mijn vraag.

Rossatron schreef: Herkennen jullie ook de moeite van het naar God toe gaan in gebed als je jezelf heel schuldig voelt ten opzichte van God?

Rossatron schreef: Inge: We hebben het er al even over gehad, maar werkelijk een mooie voorstelling. Dit is nou duidelijk een theoretisch antwoord, maar wel zinvol. Toch ook hier de vraag: welke keuzes moet jij concreet maken in je leven? Waarin kun jij jezelf nou echt als Kind van God laten zien (afgezien van het feit dat we onvolmaakt zijn)?

over moeilijke vragen gesproken... ;)

Tja, ik vind het echt een lastige vraag. Welke keuzes moet ik nou concreet in mijn leven maken, waaruit dus blijkt dat ik christen ben? Bij mij heeft het meegespeelt in mijn beroepskeuze, mijn interesse lag (ligt nog steeds eigenlijk) bij economie, management ed. en toch ben ik na verloop van tijd geswitched van studie en heb ik tijdens studieloopbaanbegeleiding uiteindelijk er voor gekozen om niet iets met mijn interesses, maar met mijn gaven te doen. Gaven die ik van God gekregen heb. En Gods leiding zoeken en dan ook gehoorzamen, wat er bijvoorbeeld voor gezorgd heeft dat ik vorig jaar een relatie naar 2,5 jaar heb moeten verbreken als gevolg van alpha-cursus. Maar dat zijn keuzes die zijn geweest. Ik vind het moeilijk om te kijken hoe dat nu is, welke keuzes ik dan nu moet maken om concreet het christen-zijn uit te dragen. Misschien in mijn tijdsindeling, ik heb het heel druk met allerlei activiteiten naast mijn stage. En omdat ik activiteiten moest laten vallen, heb ik eerst die laten gaan die ik leuk vond, maar waarin ik niet voor God bezig was. Hmmm... ik merk dat ik zelf niet tevreden ben met mijn antwoord, misschien moet ik maar gewoon toegeven dat ik het moeilijk vind om dat echt zo bewust concreet te maken.

arne bos schreef: Als ik met andere dingen bezig ben vergeet ik God zo vaak. Kan dit ook anders?

Een tip die ik van iemand kreeg is, probeer tussendoor op je dag kort even te bidden, als je daar niet de mogelijkheid voor hebt bijv. in verband met je werk, gewoon korte schietgebedjes. Dat je, zodra iets even niet goed loopt, je dat aan Hem verteld, misschien vraagt om hulp, of juist wanneer iets onverwachts goed gaat, je Hem daarvoor dankt. Blijft nog steeds lastig, maar op die manier probeer ik een beetje de hele dag met God te leven, want ik heb ook zo het gevoel dat ik tot negen uur 's ochtends met God leef, dan mijn stage inga, en tegen een uur of acht, of pas als ik naar bed ga weer even met God leef. Ik hoop dat je daar wat aan hebt.

Pjotr schreef:

Rossatron schreef: Herkennen jullie ook de moeite van het naar God toe gaan in gebed als je jezelf heel schuldig voelt ten opzichte van God?

Ja. Je komt in een positie waarin je je tegenover God moet verantwoorden. Die positie herken ik. En die positie is problematisch. Want als de mens tegenover God staat, staat de mens alleen. Dan is de mens nergens. Hoe kom je erbij dat je dat moet doen?

Je staat niet alleen voor God... Dat is misschien ook wel juist het moeilijk aan met je zonden naar God gaan, dat je je schaamt, en dat je weet dat Jezus met Zijn bloed betaald heeft voor wat jij nou weer uitgespookt hebt... Dus dat gaat Hij voor jou staan, en ziet de Vader Zijn volmaaktheid, niet jouw zonden, Hij ziet de betaling van wat jij eigenlijk verdiend. Dat veroorzaakt bij mij ook die schaamte, dat ik dat helemaal niet verdien, en dat Jezus voor mijn stomme gedrag daar aan dat kruis heeft gehangen, bloedend, helse pijnen lijdende, en dat Hij notabene zelfs in de hel is geweest zodat ik naar God toe kan...!!

Kijk, dat bedoel ik nou, gewoon heel persoonlijk, bijna een getuigenis afleggen. Dat doet een mens goed en dan kun je er met elkaar ook over praten.

Arne: tuurlijk kun je de verbondsbelofte (afgezien van wat dat nou precies inhoudt) ook voelen in je geloofsleven, dat hoor je mij niet ontkennen. Maar dat was niet de strekking van dit topic. Ik ben wel blij dat je daar wel op in gaat. Het is een heel bekend fenomeen wat jij aansnijd: waar het hart vol van is, vloeit de mond van over, maar andersom geldt precies hetzelfde. En ja, we zijn nou eenmaal niet continu bezig met God, hoewel Hij dat zeker wel waard is.

Ewout: Echt heel mooi dat jij zo concreet wordt, het is goed om je tekortkomingen tegen elkaar en God uit te spreken. Dan kunnen we elkaar als christenen en als GSV-ers ook helpen in het dienen van de Heere.

Inge: Ja, moeilijk is de vraag wel. Het is ook gewoon verschrikkelijk moeilijk om tekortkomingen niet alleen te herkennen, maar ook te benoemen. Toch vind ik het persoonlijk heel belangrijk, omdat ik denk dat het heel goed is om als christenen meer ook met elkaars persoonlijke moeilijkheden ten opzichte van God bezig te zijn.
En verantwoording tot God: eigenlijk weten we als christenen allemaal wel dat we niet alleen staan, maar het voelt wel zo. Die stap nemen, die stap tot de troon van God en dan werkelijk door je knieen gaan en alles voor Hem uitstorten, wetend dat Jezus naast je staat, maar je ziet Hem zo weinig. Het voelt eenzaam, het voelt ook daadwerkelijk geblokkeerd en als je weet dat Gods vaderliefde meer van je vraagt, dan schaam je je ook nog eens.

kleintje schreef:

Pjotr schreef:

Rossatron schreef: Herkennen jullie ook de moeite van het naar God toe gaan in gebed als je jezelf heel schuldig voelt ten opzichte van God?

Ja. Je komt in een positie waarin je je tegenover God moet verantwoorden. Die positie herken ik. En die positie is problematisch. Want als de mens tegenover God staat, staat de mens alleen. Dan is de mens nergens. Hoe kom je erbij dat je dat moet doen?

Je staat niet alleen voor God... Dat is misschien ook wel juist het moeilijk aan met je zonden naar God gaan, dat je je schaamt, en dat je weet dat Jezus met Zijn bloed betaald heeft voor wat jij nou weer uitgespookt hebt... Dus dan gaat Hij voor jou staan, en ziet de Vader Zijn volmaaktheid, niet jouw zonden, Hij ziet de betaling van wat jij eigenlijk verdiend. Dat veroorzaakt bij mij ook die schaamte, dat ik dat helemaal niet verdien, en dat Jezus voor mijn stomme gedrag daar aan dat kruis heeft gehangen, bloedend, helse pijnen lijdende, en dat Hij notabene zelfs in de hel is geweest zodat ik naar God toe kan...!!

Ik denk dat je anders steeds het offer van Christus voor jouw leven ter discussie stelt. Houd op naar jezelf te kijken, kijk vooruit. En groei verder.