Ursa schreef: Als iemand plots overlijdt, wil je zoveel mogelijk van diegene behouden omdat je nog niet helemaal kunt accepteren dat diegene weg is.
Hoezo, wil je in een doosje stoppen? Je ligt een aantal dagen later toch met een tuintje op je buik. Omdat je iemands leven drastisch kan veranderen denk ik denk dat iemand goede argument moet hebben om geen donor te worden.
Het gaat ook om 'the heat of the moment': direct na iemands overlijden, zeker als dat plotseling is, zullen mensen geen onderdelen van hun dierbaren willen afstaan. Een maandje later misschien wel. Maar dat werkt niet, want organen en weefsel moeten 'vers' zijn. Ik vind emotionele betrokkenheid een goed argument.
+0
Rinze
Art. 450 van het Wetboek van Strafrecht:
Hij die, getuige van het ogenblikkelijk levensgevaar waarin een ander verkeert, nalaat deze die hulp te verlenen of te verschaffen die hij hem, zonder gevaar voor zichzelf of anderen redelijkerwijs te kunnen duchten, verlenen of verschaffen kan, wordt, indien de dood van de hulpbehoevende volgt, gestraft met hechtenis van ten hoogste drie maanden of geldboete van de tweede categorie.
Dit is echter volgens mij niet heel relevant voor deze discussie. Afgelopen zondag hebben ik het hier met een paar GSV'ers onder de koffie ook over gehad. Op een gegeven moment werd opgemerkt 'dat Rinze bijna niet kon wachten tot er een paar mensen met een orgaan van hem rondliepen'. Nou valt dat natuurlijk wel wat mee, ik hoop heel oud te worden. Maar het lijkt me tof dat als dat niet zo mocht zijn, ik een aantal mensen een prettiger leven kan bezorgen.
Voor de nabestaanden leef ik dan ook nog een beetje, maar dan enkel lichamelijk in verschillende mensen.
Waar ik wel benieuwd naar ben, is dat als je alles (dus zonder uitzonderingen) doneert, hoeveel mensen dan straks met een stukje lichaam van jou rondlopen.
+0
Ursa
Zou je dan ook op de jongste dag een stelletje heidenen hebben rondlopen met verheerlijkte lichaamsdelen? :lol:
+0
Herbsgarden
fopschipper schreef: Niet alles wat volgens een meerderheid moreel juist is kan ook wettelijk verplicht worden gesteld. En iemand helpen die net een ongeluk heeft gehad door de ambulance te bellen is nog wel wat anders dan toestemming geven om je eigen lichaam open te snijden om je organen eruit te halen als je dood bent.
Inderdaad, de situaties verschillen. Maar in beide gevallen kan het een kleine moeite zijn een ander te helpen. Waarom die kleine moeite in het ene geval wel verplicht stellen en in het andere geval niet?
Waarschijnlijk zit het hem in het belang dat wordt toegekent aan 'emotionele onvrede' als excuus voor onvolledig donorschap. Hierdoor ontstijgt volledig donorschap het stadium van een kleine moeite.
Maar waarom is emotionele onvrede zo'n zwaarwegend excuus? Hoe kan die emotionele onvrede zo zwaar op iemand drukken dat die hinder opweegt tegen de last waarmee je een patient laat zitten? Waarom is het aanhalen van emotionele onvrede als excuus geen aanstellerij?
Voor de duidelijkheid: ik heb het hier nog steeds over mensen die bij leven besluiten niet (al) hun organen en weefsels na hun dood te doneren en niet over familieleden en 'the heat of the moment' enzo.
+0
Henrique
Het werkte wel, die donorshow:
Ik denk dat als mensen geen keuze maken of voor keuze 2 gaan dat ze het een '' naar idee'' vinden dat ze na hun dood open gesneden worden en dus niet meer compleet daar liggen, ofzo.
Ook zijn er natuurlijk de verhalen dat je te vroeg dood wordt verklaard en/ of dat ze enge dingen met je dna gaan doen (wetenschappelijk onderzoek als het orgaan wordt afgekeurd?)
maar het zal idd vooral een gevoel zijn dat mensen doet beslissen geen donor te worden denk ik..
+0
Renske
Dat wetenschappelijk onderzoek kun je toch apart aangeven? Net als dat je je lichaam ter beschikking stelt van de wetenschap, zo komen ook al die preparaten op snijzaal...
+0
hugo boss
Herbsgarden schreef:
Het resultaat van haar beslssing kan zijn, dat iemand nog langer moet wachten op verbetering van zijn gezichtsvermogen, omdat die vrouw om zo'n suffe reden haar hoornvliezen (want daar gaat het bij je ogen alleen om) niet wilde doneren.
Bij het nemen van afscheid kan ik het me goed voorstellen dat het fijner is als je de ogen nog kan zien.
+0
Herbsgarden
Ook als je dat fijn vind, hoef je niet bang te zijn voor een hoornvliesdonatie. Volgens het kan een orgaan- of weefseldonor gewoon worden opgebaard en zal de overledene hoogstens een beetje bleek zijn door bloedverlies bij de operatie. Over ogen wordt niets gezegd, dus die vormen kennelijk geen probleem.
'k Ben trouwens nog steeds benieuwd waarom emotionele onvrede zo'n zwaarwegend excuus is voor het nalaten van orgaandonatie.
+0
Bastiaan
Herbsgarden schreef: 'k Ben trouwens nog steeds benieuwd waarom emotionele onvrede zo'n zwaarwegend excuus is voor het nalaten van orgaandonatie.
Ik snap niet dat je dat zo vreemd vind. Als iemand overlijdt is dat een en al emotie. Momenten van ongeloof, verdriet, woede. Je wil alleen zijn met de overledene. Je wilt niet door een ziekhuisraampje kijken hoe de overledene leeggehaald wordt. Vaak genoeg wordt een overledene ook thuis opgebaard. Je kunt wel zeggen dat jij niets meer aan je lichaam hebt, maar voor de mensen die achterblijven is dat alles wat voor hun nog tastbaar is. Ook de keuze tussen cremeren of begraven is emotioneel beredeneerd. Een lichaam zonder geest is niet direct niets meer waard. Steek je dus niet direct in de fik of haal je niet direct uit elkaar.
+0
Herbsgarden
Voor de duidelijkheid: ik begrijp Bastiaans verhaal en andere berichten die daarop lijken helemaal. In een eerdere post schreef ik dan ook al, dat ik niet doelde op keuzes van of met betrekking op familieleden en wat Harm 'the heat of the moment' noemde. Dat had ik voor de duidelijkheid misschien beter nog even kunnen herhalen.
Wel vreemd vind ik mensen zoals de eerder genoemde vrouw, die als enige argument voor het niet doneren van haar hoornvlies gaf, dat ze het een onprettig idee vond als iemand een deel van haar oog zou krijgen. Het gaat bij haar dus schijnbaar niet om emotionele situaties na haar overlijden, maar simpelweg om het voor haar onprettige idee dat iemand anders met een onderdeel van haar oog rondloopt. Volgens mij is dat onprettige idee bij lange na niet zo kwellend voor haar als blind zijn voor een blinde die met een welwillende donor wel zou kunnen zien. Ik begrijp dus niet waarom er je wel waarde zou moeten hechten aan de redenatie van die vrouw of van anderen die een soortgelijke argumentatie hebben.
Er zijn nu wel reacties gekomen als: 'wel begrijpelijk, dat iemand zijn organen niet (allemaal) wil doneren' of 'na een overlijden kan een lichaam heel waardevol zijn'. Daar ging het mij niet echt om, maar wel om argumenten die zouden aantonen dat de vrouw die ik hierboven noem wél een sterke argumentatie heeft. Maar laat anders maar zitten.
EDIT: en hieronder het fragment met vanaf 1 minuut 35 de vrouw (een BNN-medewerkster trouwens) die bijna alles wil doneren, behalve haar hoornvlies, omdat ze dat 'een eng idee vind, ofzo'.
De situatie van die vrouw niet geheel kennende, zou ik beweren dat ze er nog maar eens goed over na moet gaan denken. Dat klinkt denigrerend, maar haar opstelling lijkt me ietwat laks. Dat neemt overigens niet weg dat er wel een verschil zit tussen het doneren van oogweefsel en een nier (oid). Ogen hebben meer te maken met iemands persoonlijkheid - zo denken (veel) mensen
Het gaat ook om 'the heat of the moment': direct na iemands overlijden, zeker als dat plotseling is, zullen mensen geen onderdelen van hun dierbaren willen afstaan. Een maandje later misschien wel. Maar dat werkt niet, want organen en weefsel moeten 'vers' zijn. Ik vind emotionele betrokkenheid een goed argument.
Art. 450 van het Wetboek van Strafrecht:
Hij die, getuige van het ogenblikkelijk levensgevaar waarin een ander verkeert, nalaat deze die hulp te verlenen of te verschaffen die hij hem, zonder gevaar voor zichzelf of anderen redelijkerwijs te kunnen duchten, verlenen of verschaffen kan, wordt, indien de dood van de hulpbehoevende volgt, gestraft met hechtenis van ten hoogste drie maanden of geldboete van de tweede categorie.
Dit is echter volgens mij niet heel relevant voor deze discussie. Afgelopen zondag hebben ik het hier met een paar GSV'ers onder de koffie ook over gehad. Op een gegeven moment werd opgemerkt 'dat Rinze bijna niet kon wachten tot er een paar mensen met een orgaan van hem rondliepen'. Nou valt dat natuurlijk wel wat mee, ik hoop heel oud te worden. Maar het lijkt me tof dat als dat niet zo mocht zijn, ik een aantal mensen een prettiger leven kan bezorgen.
Voor de nabestaanden leef ik dan ook nog een beetje, maar dan enkel lichamelijk in verschillende mensen.
Waar ik wel benieuwd naar ben, is dat als je alles (dus zonder uitzonderingen) doneert, hoeveel mensen dan straks met een stukje lichaam van jou rondlopen.
Zou je dan ook op de jongste dag een stelletje heidenen hebben rondlopen met verheerlijkte lichaamsdelen? :lol:
Inderdaad, de situaties verschillen. Maar in beide gevallen kan het een kleine moeite zijn een ander te helpen. Waarom die kleine moeite in het ene geval wel verplicht stellen en in het andere geval niet?
Waarschijnlijk zit het hem in het belang dat wordt toegekent aan 'emotionele onvrede' als excuus voor onvolledig donorschap. Hierdoor ontstijgt volledig donorschap het stadium van een kleine moeite.
Maar waarom is emotionele onvrede zo'n zwaarwegend excuus? Hoe kan die emotionele onvrede zo zwaar op iemand drukken dat die hinder opweegt tegen de last waarmee je een patient laat zitten? Waarom is het aanhalen van emotionele onvrede als excuus geen aanstellerij?
Voor de duidelijkheid: ik heb het hier nog steeds over mensen die bij leven besluiten niet (al) hun organen en weefsels na hun dood te doneren en niet over familieleden en 'the heat of the moment' enzo.
Het werkte wel, die donorshow:
Ik denk dat als mensen geen keuze maken of voor keuze 2 gaan dat ze het een '' naar idee'' vinden dat ze na hun dood open gesneden worden en dus niet meer compleet daar liggen, ofzo.
Ook zijn er natuurlijk de verhalen dat je te vroeg dood wordt verklaard en/ of dat ze enge dingen met je dna gaan doen (wetenschappelijk onderzoek als het orgaan wordt afgekeurd?)
maar het zal idd vooral een gevoel zijn dat mensen doet beslissen geen donor te worden denk ik..
Dat wetenschappelijk onderzoek kun je toch apart aangeven? Net als dat je je lichaam ter beschikking stelt van de wetenschap, zo komen ook al die preparaten op snijzaal...
Bij het nemen van afscheid kan ik het me goed voorstellen dat het fijner is als je de ogen nog kan zien.
Ook als je dat fijn vind, hoef je niet bang te zijn voor een hoornvliesdonatie. Volgens het kan een orgaan- of weefseldonor gewoon worden opgebaard en zal de overledene hoogstens een beetje bleek zijn door bloedverlies bij de operatie. Over ogen wordt niets gezegd, dus die vormen kennelijk geen probleem.
'k Ben trouwens nog steeds benieuwd waarom emotionele onvrede zo'n zwaarwegend excuus is voor het nalaten van orgaandonatie.
Ik snap niet dat je dat zo vreemd vind. Als iemand overlijdt is dat een en al emotie. Momenten van ongeloof, verdriet, woede. Je wil alleen zijn met de overledene. Je wilt niet door een ziekhuisraampje kijken hoe de overledene leeggehaald wordt. Vaak genoeg wordt een overledene ook thuis opgebaard. Je kunt wel zeggen dat jij niets meer aan je lichaam hebt, maar voor de mensen die achterblijven is dat alles wat voor hun nog tastbaar is. Ook de keuze tussen cremeren of begraven is emotioneel beredeneerd. Een lichaam zonder geest is niet direct niets meer waard. Steek je dus niet direct in de fik of haal je niet direct uit elkaar.
Voor de duidelijkheid: ik begrijp Bastiaans verhaal en andere berichten die daarop lijken helemaal. In een eerdere post schreef ik dan ook al, dat ik niet doelde op keuzes van of met betrekking op familieleden en wat Harm 'the heat of the moment' noemde. Dat had ik voor de duidelijkheid misschien beter nog even kunnen herhalen.
Wel vreemd vind ik mensen zoals de eerder genoemde vrouw, die als enige argument voor het niet doneren van haar hoornvlies gaf, dat ze het een onprettig idee vond als iemand een deel van haar oog zou krijgen. Het gaat bij haar dus schijnbaar niet om emotionele situaties na haar overlijden, maar simpelweg om het voor haar onprettige idee dat iemand anders met een onderdeel van haar oog rondloopt. Volgens mij is dat onprettige idee bij lange na niet zo kwellend voor haar als blind zijn voor een blinde die met een welwillende donor wel zou kunnen zien. Ik begrijp dus niet waarom er je wel waarde zou moeten hechten aan de redenatie van die vrouw of van anderen die een soortgelijke argumentatie hebben.
Er zijn nu wel reacties gekomen als: 'wel begrijpelijk, dat iemand zijn organen niet (allemaal) wil doneren' of 'na een overlijden kan een lichaam heel waardevol zijn'. Daar ging het mij niet echt om, maar wel om argumenten die zouden aantonen dat de vrouw die ik hierboven noem wél een sterke argumentatie heeft. Maar laat anders maar zitten.
EDIT: en hieronder het fragment met vanaf 1 minuut 35 de vrouw (een BNN-medewerkster trouwens) die bijna alles wil doneren, behalve haar hoornvlies, omdat ze dat 'een eng idee vind, ofzo'.
<iframe src="http://www.vk.tv/video/embed.php#id=9814" width="450" height="364" scrolling="no" frameborder="0"></iframe>
De situatie van die vrouw niet geheel kennende, zou ik beweren dat ze er nog maar eens goed over na moet gaan denken. Dat klinkt denigrerend, maar haar opstelling lijkt me ietwat laks. Dat neemt overigens niet weg dat er wel een verschil zit tussen het doneren van oogweefsel en een nier (oid). Ogen hebben meer te maken met iemands persoonlijkheid - zo denken (veel) mensen